ewa maziarz

De “Metalchem” serie is een natuurlijk vervolg op de “Ruïne” schilderijen. De naam verwijst naar een monumentaal fabrieksgebouw in het Poolse stadje Opole. Dit enorm grote gebouw werd 20 jaar geleden gebouwd om een metallurgisch productiecentrum te worden, maar het is nooit afgemaakt en ziet er verlaten uit. Dit Metalchem gebouw staat in het midden van een woonwijk, die toen gebouwd werd voor de toekomstige arbeiders van deze fabriek. In deze serie wil ik het gevoel van vervreemding en de sombere schoonheid van het industriële landschap laten zien.

De geest van thuisloosheid en desolatie heerst in de “Interieurs”schilderijen. Sommige schilderijen zijn mijn impressies van de tijdelijke woonruimtes van Poolse gastarbeiders in Nederland. De mens is sporadisch aanwezig in mijn werken. De tijdverloop is er zichtbaar in de vergrijsde kleuren, de vernielde architectuur en de meubelen. De mens is de grote afwezige in deze schilderijen maar toch is zijn vluchtige aanwezigheid voelbaar. De leegte, het gevoel van isolatie, de melancholie en de pracht van kleuren en structuren van deze vergeten plaatsen met de geest zijn de belangrijkste kenmerken voor mijn “Ruïne”,“Metalchem”en “Interieurs” schilderijen.

De “Scar” serie (2003) is mijn afstudeerproject en geïnspireerd op het menselijke lichaam. Elk schilderij uit deze serie is gerelateerd aan één persoon van mijn familie of uit mijn vriendenkring. Hun lichamen werden “ontsierd “ door littekens na operaties of brandwonden. Door mijn schilderijen wil ik de vitale schoonheid van deze verminkte lichamen tonen. Deze werken kunnen niet alleen bekeken, maar ook aangeraakt worden, Om hun “huidachtige” structuur te voelen.

Het laatste schilderij “Anatomie van liefde” (2004) behoort niet tot deze serie. Het is een tweeluik, met een vrouwelijk deel (op anatomische manier getoond ) en een mannelijk deel (bekeken van buitenaf).